انتخابات ریاست جمهوری امسال در ۲۹ اردیبهشت برگزار شد و طی ان حسن روحانی به طور مجدد به عنوان ریاست جمهوری منتخب ارای مردم شد.فارغ از یکسری تخلفات نسبتاگسترده ای که توسط عناصر دولتی قبل و حین انتخابات به وقوع پیوست می خواهیم دلایل مهم شکست اصولگرایان رابررسی کنیم.
وقتی مردم عملکرد نامناسب دولت حسن روحانی در عرصه های مختلف را شاهد بوده اند و نارضایتی بسیار زیادی از این عملکرد به ویژه در رابطه با رکود حاکم در کشور پدید آمده است؛ در این گیر و دار خاطرات خوشی که توده مردم از عملکرد آقای احمدی نژاد داشتند سبب شد تا عده زیادی خواهان بازگشت او به عرصه اجرایی کشور شوند.
اردیبهشت ماه ۹۶ دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران برگزار می شود. این انتخابات دارای اهمیت زیادی است چراکه سکاندار اجرایی کشور برای ۴ سال آینده مشخص می شود. غیر از این به خاطر شرایط خاص کشور و همچنین شرایط حاکم بر منطقه و جهان وجود نیرویی انقلابی و ولایی که شرایط موجود را درک کند و بتواند کشور را در این پیچ تاریخی به ساحل مقصود برساند امری حیاتی است. با توجه به اینکه عمده نیروهای انقلابی از شرایط موجود و عملکرد دولت حاضر رضایت ندارند بایستی با دور اندیشی و انسجام نیروها به گزینه ای مطلوب رسید. گزینه ای که ضمن داشتن تمام محاسن مورد نیاز دارای مقبولیت لازم نیز باشد.
با خارج شدن آقای دکتر احمدی نژاد از صحنه رقابت تا حدودی خلأ یک نیروی شناخته شده به چشم می خورد. البته این فرصتی است که نیروهای انقلابی بتوانند کاندیدای توانمند خود را شناسایی و معرفی کنند تا ان شاءالله اصلاح امور کشور به وقوع بپیوندد. کارزار انتخاباتی دارای چندین مرحله کلیدی است که از مهمترین آنها شناسایی و تعیین نامزدهای برتر می باشد. افرادی که حتی اگر خودشان تمایل چندانی برای کاندیداتوری (بنا به دلایل مختلف) نداشته باشند اما اگر شایستگی در آنها وجود دارد لازم است شناسایی و پس از ارزیابی های چندجانبه ی کارآمدی، وفاداری به ارزش ها، مقبولیت و… به مردم معرفی شوند و پیگیری و رایزنی شود تا آن فرد کاندیداتوری را قبول کند.